Misschien is het corona en de manier waarop deze tijd alles lijkt uit te vergroten. Zowel in de samenleving en organisaties, als in persoonlijke levens. Misschien is het mijn leeftijd en de fase die gepaard gaat met wat zo mooi heet 'hormonale schommelingen'. Misschien is het de tijd van het jaar waarin de dagen korter worden en de natuur zich voorbereidt op de ruststand. Of misschien is het gewoon de man zelf en zijn indrukwekkend goede verhaal. Hoe dan ook zat ik vanavond met tranen over mijn wangen achter mijn laptop.
Ik volgde online een lezing van Gabriël Anthonio. Hij is een van de sprekers die mijn werkgever heeft uitgenodigd voor een korte leergang over leiderschap aan het management. Specifiek in deze tijd. Een tijd van crisis, een tijd van onrust. Een tijd waarin je kompas wel een richting aangeeft, maar je geen idee meer hebt welke en hoe dat kompas dus te lezen. Een tijd waarin zoveel opnieuw uitgevonden moet worden en je vaak achter de feiten aanloopt, hoe hard je ook je best doet ze voor te zijn. Als manager, als medewerker, als collega, als mens. Een tijd waarin wat je ook doet, je ergens wel een inschattingsfout maakt of iemand ontevreden achterlaat. Een tijd waarin de ontevredenheid hoe dan ook groot is. En het ongemak. Wat altijd al goed was helpt enorm in deze tijd, want ook dat wordt groter, belangrijker. Banden met dierbaren, of een team dat goed functioneert, het comfort van je eigen huis. Maar wat altijd al rammelde, wordt ook ongefilterd zichtbaar. Je kunt er niet meer omheen. Madam Corona, heb ik deze tijd gedoopt.
'Madam Corona', schreef ik in maart in mijn dagboek, 'legt het vergrootglas op onze levens, op onze samenleving, onze manier van doen. Op dat wat we altijd gewoon hebben gevonden. Ze dwingt ons, zowel letterlijk als figuurlijk, naar binnen te gaan. En daar wordt het ineens zo zichtbaar. Confronterend zichtbaar. Waar we zijn in onze levens, onze organisaties, onze samenleving. Wat we hebben gecreëerd, waar we onze focus leggen, wat we normaal vinden (vonden?), wat ontbrak en waar we te veel van hadden. "Hier", zegt ze, "hier zijn jullie dus". En ze dwingt ons ernaar te kijken en snijdt alle vluchtroutes af.'
En nu we maanden verder zijn en de pogingen om zo normaal mogelijk te blijven doen wat we deden, een voor een stranden, wordt de onrust groter, de tegenstellingen, de vermoeidheid. En raken we uit verbinding. Met onszelf en met elkaar. Tenzij we het heel bewust weer opzoeken. En daar ging de lezing van professor Anthonio vanavond over. Hij doet dat briljant. Door het klein en persoonlijk te maken. Door leiderschap te verbinden aan mens-zijn. En mens zijn aan leiderschap. Leiderschap, zo stelt hij, gaat altijd over de kwaliteit van het contact. En de manier waarop hij die stelling onderbouwt, raakte me enorm. Tot tranen aan toe dus. Wat een cadeau, om op een doordeweekse avond in een week waarin je even je kompas niet meer kunt lezen, thuis achter je laptop, met een kop koffie en in mijn geval uiteraard een notitieboek en een potlood, geraakt te worden in de kern en daarmee weer even je kompas opnieuw in te stellen.
Want ik geloof dat hij meer dan gelijk heeft. Leiderschap, leiding geven, of het aan een team is, een multinational, je gezin, jezelf en je leven, een sportclub, je klas of een heel land, gaat áltijd over mensen, gaat over gezien worden. Echt gezien worden. Gaat over in gesprek blijven, gaat over nieuwsgierigheid of op z'n minst belangstelling, over niet invullen voor de ander en openheid. En ineens merkte ik dat ik dat miste. En hoezeer. Hoe we dat een beetje kwijt lijken te raken, of hoe duidelijk soms wordt dat het er misschien op sommige plekken nooit echt geweest is. Hoe we strijden, steeds maar strijden - ik heb een mening dus ik besta, bijvoorbeeld over nut en noodzaak van anderhalve meter. Vragen en meningen waarop ik geen antwoord heb. Omdat ik het domweg niet weet. En wat een verademing daarom dat Gabriël Anthonio me weer deed beseffen hoe belangrijk echt contact hebben is. Dat dat eigenlijk het enige is waar het echt om gaat. Echte verbinding. En dat dat dus ook kan, heel goed zelfs, op anderhalve meter.
Heel veel dank aan mijn dienst HRM, Focus Learning Yourneys en uiteraard, met een kus voor Pino, aan Gabriël Anthonio zelf.
Comentarios