MIJN VERHAAL

Ik denk dat ik een jaar of zeven, acht was.

Ik wurmde me in een donker hoekje onder het schuine dak op zolder,

aan een bureautje dat daar stond.

Om te schrijven.

Op zondagochtend als iedereen nog sliep. Schrijven was fijn.

Het gaf me rust en een gevoel van avontuur tegelijk.

Vrijheid.

Wat ik schreef was mijn verhaal. Als het waar was en ook als het niet waar was.

Helemaal mijn verhaal.

Inmiddels heb ik het zolderhoekje verruild voor een grote tafel bij het raam in de woonkamer.

Maar schrijven doe ik nog.

En ik schilder.

Ik wil mijn creativiteit laten stromen en gebruiken.

Er mijn eigen sfeer mee creëren. Mezelf ontdekken met de wereld om me heen als inspiratiebron.

Het zachte, vloeiende krassen van een vulpen op papier.

Vorm en kleur die ontstaat als ik mezelf de vrijheid gun.

Rust en avontuur tegelijk, net als vroeger.

Ik houd ervan om met een verhaal nieuwe perspectieven te schetsen,

mijn verbeelding op de wereld om me heen, zoals ik die zie.

Niet een mening of een oordeel, een statement in een paar woorden.

Daar zijn er al genoeg van tegenwoordig.

En het is ook niets voor mij. Het is me te hard, te stellig.

Ik heb zo hier en daar een komma nodig om een punt te maken.

En ik wil open blijven staan, nieuwsgierig blijven en vragen stellen.

Luisteren. Proberen te snappen. En er dan mijn verhaal van maken.

Omdat we allemaal soms behoefte hebben aan een ander perspectief.

Saskia Hommes